واليبال ساحلي (+ قوانين بازي)
تاریخ انتشار: ۲۲ اسفند ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۳۱۰۲۶۷۸
خبرگزاري آريا - واليبال ساحلي
واليبال ساحلي يک ورزش بسيار مهيج است که از محبوبيت ويژه‌اي در بين ديگر ورزش‌هاي ساحلي برخوردار است. در ادامه با ما باشيد تا با اين رشته ورزشي آشنايي بيشتري پيدا کنيد.
واليبال ساحلي
واليبال ساحلي يک ورزش المپيکي است که بر روي شن و با مقرراتي مشابه واليبال برگزار مي‌شود. اين ورزش معمولاً در نواحي ساحلي به ويژه جاهايي که ساحل شني وسيعي دارند بازي مي‌شود، ولي در برخي کشورهاي محصور در خشکي نظير سوئيس نيز محبوبيت زيادي يافته‌است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تاريخچه واليبال ساحلي
تاريخچه واليبال ساحلي به بيش از نيم قرن مي‌رسد. گفته مي شود نخستين خاستگاه واليبال ساحلي در سواحل آمريکاي جنوبي بود که به تدريج با پيوستن قاره اروپا و اقيانوسيه نامش بر سر زبان ها افتاد.
نخستين مسابقه واليبال ساحلي در سال 1920 در سانتامونيکا، کاليفرنيا برگزار شد. افزايش محبوبيت اين ورزش از دهه 1980 اتفاق افتاد. آسيايي ها پس از رسمي شدن واليبال ساحلي نخستين گام ها را در بازي هاي آسيايي هيروشيما برداشتند که در آن سال کشورهاي آسيايي ازجمله ايران در آن حضور پيدا کردند.
واليبال ساحلي در المپيک
واليبال ساحلي در المپيک بارسلون 1992 به عنوان يک ورزش نمايشي و از المپيک آتلانتا 1996 به عنوان يک رشته رسمي برگزار مي‌شود. در اين سه دوره واليبال ساحلي يکي از پر تماشاگرترين رشته‌هاي المپيک بوده‌است. واليبال ساحلي در المپيک با حضور 32 تيم برگزار مي‌شود و از هر کشور حداکثر دو تيم اجازه حضور در مسابقات را دارند.
در المپيک آتن واليبال ساحلي سومين حضور خود را با استقبالي گسترده از سوي تماشاگران جشن گرفت. آسيايي‌ها پس از رسمي شدن واليبال ساحلي نخستين گام‌ها را در بازي‌هاي آسيايي هيروشيما برداشتند که در آن سال کشورهاي آسيايي از جمله ايران در آن حضور پيدا کردند.
کشورهاي داراري رتبه در واليبال ساحلي
سانتامونيکا هنوز هم يکي از مراکز واليبال ساحلي دنياست. آمريکا با سه مدال طلا، يک نقره و يک برنز و برزيل با دو مدال طلا چهار نقره و يک برنز دو تيم موفق اين رشته ورزشي بوده‌اند. اگرچه در سال‌هاي گذشته ايالات متحده آمريکا و برزيل دو قدرت اصلي واليبال ساحلي بودند،
اما در سال‌هاي اخير استراليا و چين هم توانسته‌اند خود را به عنوان ديگر قدرت‌هاي اين رشته ورزشي مطرح کنند. از ديگر کشورهاي پيشرو در اين رشته مي‌توان به ژاپن، تايلند و اندونزي اشاره داشت.
مسابقات واليبال ساحلي
در مسابقات رسمي واليبال ساحلي هر تيم از دو بازيکن تشکيل مي‌شود و مربي و بازيکن ذخيره نيز حضور ندارند. اما در مسابقات تفريحي و غير رسمي معمولاً تيم‌ها با بيش از دو بازيکن تشکيل مي‌شوند.
توپ واليبال ساحلي
توپ واليبال ساحلي با توپ واليبال داخل سالن متفاوت بوده و مخصوص فضاي باز مي باشد. اين توپ کروي و ساخته شده از يک رويه مواد قابل انعطاف (چرم و با چرم مصنوعي) که رطوبت را جذب نکند است.
مقدار باد توپ براي واليبال ساحلي بايد بيشتــر از توپ سالن باشد. محيط آن 68 سانتي متر و مخلوطي از رنگ زرد و آبي و سفيد و يا سفيــد و غيره است.
نحوه بازي در واليبال ساحلي
در اين بازي هيچ تعويضي صورت نمي گيرد بازيکن ذخيره اي وجود ندارد. در صورتي که بنا به هر دليلي يک از دو بازيکن مصدوم شد و نتوانست به بازي ادامه دهد مطابق قوانين بازي 2 بر صفر به سود تيم مقابل به پايان خواهد رسيد.
فقط کاپيتان حق دارد که درخواست زمان استراحت بدهد. بازيکنان هرجاي زمين که دوست داشته باشند مي توانند بايستند. همانند واليبال داخل سالن در مسابقات واليبال ساحلي هم از يک سر داور، يک کمک داور و دو داور خط تشکيل شده است.
نحوه برنده شدن در اين بازي به صورت 2 به 3 مي باشد. بدين صورت که اگر هر تيمي که دو گيم از 3 گيم مسابقه را ببرد برنده اعلام خواهد شد.درصورتيکه باران و طوفان خفيف باشد بازي ادامه پيدا خواهد کرد.
پاي بازيکن هنگام زدن سرويس نبايد بر روي خط دور زمين برخورد کند. در غير اينصورت خطا گرفته مي شود و يک امتياز به تيم مقابل داده مي شود. زمان استراحت بين هر دو گيم 30 ثانيه مي باشد.
ابعاد و شرايط زمين واليبال ساحلي
- طول 16 متر / عرض 8متر
- منطقه آزاد (ازهرطرف بين 3 تا5 متر)
- منطقه يک سوم (حمله ) وجودندارد
- خط وسط زمين وجود ندارد
- پهناي تمام خطوط بين 5 تا 8 سانتيمتر است
- فضاي بالاي زمين بايستي تاارتفاع 7 الي 5 متري عاري ازهرگونه مانع باشد
- سطح زمين از شن (ماسه) يک دست که حداقل بايد داراي 40سانتيمتر عمق باشد پوشيده شده
- ماسه بايستي ازالک گذرانده شده وداراي اندازه مناسب وقابل قبول باشد (زبروخشن نباشد)
- ماسه بايستي عاري ازهرگونه اشياء آسيب رسان – صدف – سنگ و...باشد
- براي مسابقات جهاني توصيه شده که يک پارچه قيراندودتهيه شده تاوسط زمين اصلي رادرحالت باراني بپوشاند.
- رنگ خطوط زمين بايستي کاملاً مغاير با رنگ ماسه باشد
- خطوط زمين بايدازنواربا مواد مقاوم ساخته شده وضمنا اين مواد, نرم وقابل انحناء باشند
شرايط بازيکنان براي واليبال ساحلي
لباس بازيکنان شامل پيراهن، شرت يا مايو شنا مي باشد. لباس بازيکنان بايد يک رنگ و يک دست باشد و شماره اي که بر روي پيراهن زده مي شود بايد کاملا متمايز با رنگ پيراهن باشد. بازيکنان حق استفاده از جوراب يا کفش را ندارند.
قوانين واليبال ساحلي
- تعداد کل بازيکنان: 2 نفر
- بازيکنان داخل زمين 2 نفر
- تعداد کل داوران: 7 نفر که شامل 2 داور و 4 داور خط و نويســنده مي باشد .
- شروع بازي: قرعه کشــي براي انتخاب زمين و يا توپ انجام مي شود.
- زمان بازي: 3 گيم – 2 گيم 21 امتيازي و يک گيم 15 امتيازي
- تعداد استراحت: 2 استراحت 30 ثانيه اي در هر ســــت
- آرنج تيم: تعويض يا جانشيني براي بازيکنان وجود ندارد ( آزاد ) .
- اخراج و جريمه آن: چون بازيکن سوم وجود ندارد بازي تمام مي شود.
- وسايل اضافي: استفاده از کلاه و عينک اشکال ندارد.
- باخت فني (حاضر نشدن در زمين ): صفر بر 21 بازنده است. در جمع ست تيم حاضر نشده صفر بر 2 بازنــده است. اگر تعداد بازيکن ناقص اعلام شود امتيازات و ست هاي کسب کرده را حفظ مي کند و به تيم حريف امتياز هايي براي بــرنــده شدن مي دهيم.
- در صورت نامناسب بودن ماسه داور اول مي تواند اجازه دهد که بازيکنان کفش يا جوراب بپــوشنـــد. بازيکنان در دفاع به عنوان ضربه اول تيم محسوب مي شود. لمس توپ در دفاع به عنوان ضربه اول تيم محسوب مي شود.
- ضربه دوم توسط هر کسي حتــي دفاع کننده مي تواند انجام شود و ضربه دوم محسوب مي شود.
واليبال ساحلي در ايران
در سال هاي پاياني قرن بيستم با رو به فزوني يافتن تعداد ساحلي بازان ايران و جان گرفتن مسابقات ساحلي در کشور، تيم هاي ملي و منتخب ايران نيز براي اعزام به تورهاي آسيايي شکل يافتند که سپس موفق به حضور در رقابت هاي قهرماني آسيا و بازي هاي آسيايي نيز شدند.
در سال هاي ابتدايي قرن جديد، ايران به منظور رشد و توسعه رشته ساحلي در داخل و اهميت يافتن اين رشته براي اسپانسرها اقدام به ميزباني و برگزاري تورهاي سالانه آسيا و اقيانوسيه در جزيره کيش نمود که با استقبال چشمگيري از سوي تيم هاي خارجي همراه بود و پنج سال نيز ادامه داشت و همين موجب شد تا ميزباني مسابقات قهرماني آسيا در سال 2006 به ايران و همين جزيره واگذار شود.
در سال هاي بعد نيز ساحلي بازان ايران به حضور در تورهاي آسيايي ادامه دادند که در نهايت ايران موفق به کسب عنوان قهرماني مردان آسيا در سال 2011 نيز شد.
واليبال ساحلي ايران با اين باور که ايران با برنامه هاي مدون و کارشناسي شده در آينده نزديک به عنوان يک قطب واليبال ساحلي در منطقه، آسيا و جهان مطرح خواهد شد، فعاليت شبانه روزي خود را براي کسب موفقيت در به انجام رساندن اين ماموريت ادامه مي دهد و براي گسترس اين رشته در داخل کشور و در ميان جوانان ايران تلاش مي نمايد.
همچنان که با فراهم کردن زمينه هاي ارتقاي دانش فني و علمي اين رشته در کشور، حضور ساحلي بازان ايران در رقابت هاي معتبر جهان را نيز فراهم خواهد نمود تا نمايندگان کشور با رسيدن به امتيازهاي مناسب و حد نصاب هاي استاندارد جهاني، موفق به کسب سهميه و حضور در بازي هاي المپيک شوند.
گردآوري: بخش ورزش بيتوته
منبع: خبرگزاری آریا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۱۰۲۶۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
معمای کف و سقف مجاز حجاب
پس از پیروزی انقلاب و روی کار آمدن جمهوری اسلامی،سبک زندگی مردم و به ویژه پوشش افراد، چه زن و چه مرد به یک مناقشه پایان ناپذیر بدل شد و این مسئله امر تازه ای نیست که مثلا ربطی به مرگ مهسا امینی و وقایع پس از آن داشته باشد. همه به یاد می آورند سال های اول انقلاب را که بر روی دست جوانان با پیراهن آستین کوتاه رنگ پاشیده می شد و یا حتی پوشیدن لباس های رنگی ممنوع بود. همین چند سال پیش بود که سردار رادان فرمانده نیروی انتظامی، پوشیدن چکمه را مظهر تبرج و آن را غیر قانونی اعلام کرده بود. اما چرا این مناقشه در جامعه ایران قابل حل نیست؟ بسیاری از تحلیلگران سیاسی و اجتماعی دلیل تداوم چالش میان حکومت و مردم بر سر حجاب را عدم پذیرش این قانون از سوی مردم می دانند. اما به نظر می رسد مسئله فراتر از این امر است. در جوامع اقتدارگرا، اغلب قوانینی وضع می شود که مقبول عامه نیست ولی همان قوانین،بی‌کم و کاست با قدرت از سوی حکومت اعمال می شود. در ایران، با استناد به دین مبین اسلام که دین اکثریت قاطع مردم است، قوانین شریعت اجرا می شود. اما افراد برداشت های فردی خود را از برخی امر دینی دارند. از سوی دیگر بخش بزرگی از قوانین شرع، بیشتر امری فردی است که تعهد فرد به خدای او و مجازاتش هم الهی است. بر همین مبنا، افراد، اعمال مجازات از سوی حکومت، برای امری که بین آنها و پروردگارشان است را نمی پذیرند. با این حال مشکل در این هم نیست چرا که آن چیزی که به نام حجاب در ایران مورد مناقشه بین افراد جامعه با حکومت شده، چندان ربطی به پوشش شرعی ندارد. بر اساس شرع اسلام جز وجه و کفین هیچ بخشی، حتی به اندازه یک تار مو از بدن زن، نباید در معرض دید نامحرم باشد. چنین حجابی در ایران در بین اکثریت زنان جامعه رواج ندارد و آن حدی هم که حکومت بدان رضا داده بسیار نازلتر از حد شرعی است. اما همین میزان از حجاب مورد تایید حکومت هم مقبول بخش بزرگی از جامعه نیست و خود نظام سیاسی هم به این واقعیت اگاه است کماینکه وقتی فرمانده نیروی انتظامی دلیل عدم ورود روسای سابق جمهوری، به مسئله برخورد با بی حجابی را، ترس آنها از ریزش آرایشان می داند، یعنی او به زبان دیگر می گوید که کاندیدای ریاست جمهوری که مدافع برخورد با بی حجابان باشد در انتخابات رقابتی رای نمی آورد، چرا که اکثریت مردم موافق برخورد ماموران با بی حجابی نیستند. از سوی دیگر حکومت مایل است که اجبار به حجاب را در محدوده امر دینی نگه دارد تا آن را نه خواست حکومت و امری حکومتی بلکه خواست خدا و دین قلمداد کند و چون این حجاب با حجاب شرعی تفاوت فاحشی دارد، قادر به تعیین حدود و ثغور برای آن نیست و قوانین مربوط به آن هم دقیقا به همین علت از منطق کافی برای اجرا برخوردار نیستند؛ برای مثال همانگونه که در بالاتر هم گفته شد یک روز پوشیدن چکمه جرم بود و امروز نیست یا پوشش مهسا امینی که در آن روز توسط پلیس دستگیر شد امروز دیگر نه تنها جرم نیست که حتی آرزوی حکومت است یا مثلا اگر زنی امروز با پوشیدن کلاه تمام موهای خود را به پوشاند مرتکب جرم شده اما اگر یک شال ده سانتی متری بر سر کند که ده سانت از موهایش از جلو و نیم متر موهایش از عقب پیدا باشد از منظر قانونی ایرادی ندارد. در واقع نظام سیاسی قادر نیست که معیار شفافی را به عنوان پوشش حکومتی مشخص کرده و همان را اعمال کند. در این شرایط نه مردم می دانند تکلیفشان با حکومت چیست نه مامور حکومت می داند که دقیقا از مردم چه می خواهد. در واقع چیزی در میان است که سقف و کف آن نامشخص است. حال چگونه ممکن است قانونی لازم‌الاجرا شود اما حدود آن مشخص نباشد؟ تا کنون تنها ماده قانونی برای حجاب تبصره ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی بوده که در آن بر رعایت حجاب شرعی که همان وجه و کفین است تاکید شده و اگر قرار باشد نیروی انتظامی قانون مربوط به حجاب را اجرا کند باید بر همان مبنا، همه زنانی که حتی یک تار مویشان پیداست را دستگیر کنند. در قانون جدید هم که هنوز تصویب نشده بر پوشیدگی همه موی سر بانوان تاکید شده است. یعنی در هر صورت باید حکومت اول مشخص کند چه میزان از برهنگی سر مجاز است. قطعا حکومت نمی تواند شفاف اعلام کند که مثلا بیرون بودن بخشی از موی سر ایراد ندارد چرا که این دیگر حجاب شرعی نیست. در آن صورت باید اعلام کند که این یک پوشش اجباری حکومتی است اما حاکمیت، مایل نیست در مظان چنین اتهامی قرار گیرد و به اقتدارگرایی در حجاب متهم شود ولی تا زمانی که تکلیف حد و مرز تشخیص حجاب از بی‌حجابی روشن نشود، خروجی این قانون ،جز نمایش نزاع مردم و حکومت، چیز درخور دیگری ندارد و این چالش، به دلیل اجرای سلیقه ای از سوی مجریان و مردم اجتناب‌ناپذیر است. 2121 برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901041
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند